Niemand is perfect en dat hoef jij ook niet te zijn. Wanneer je in een labelfuik komt of dreigt te komen. Dan zijn er een aantal dilemma’s waar je mee hebt te dealen. Erkennen dat er problemen zijn, wat op zich al moeilijk genoeg is. Vervolgens moet je het probleem adresseren, is dit werkelijk mijn individuele probleem of is het meer een maatschappelijk probleem of een combinatie? Wanneer je een label opgeplakt krijgt, kan jezelf de vraag stellen: Ben ik daadwerkelijk zo disfunctioneel dat ik niet zonder extra hulp kan (over)leven? Waar kan dit uiteindelijk toe leiden: “ben ik echt zwakzinnig?”, want dat is waar het uiteindelijk het soort werk wat door professionals word aangeboden. Zij hebben in hun werk hun eigen fuik van beoordelen en doorverwijzen naar werkinstanties die hier voor ingericht zijn.

Vanuit de politiek is (vermoedelijk voor gelobbyd), waar we eerst sociale werkplaatsen hadden voor zwakzinnigen, is deze afgeschaft. Niet dat die werkplaatsen zijn verdwenen, dat zeker niet. Maar er is een andere invulling aangegeven. Hetzelfde werk is nu invulling gegeven voor mensen die een afstand tot de arbeidsmarkt hebben. Dat kan dus mensen met een chronische aandoening of 50 plusser die dit werk kunnen doen. Je kan je voorstellen dat deze groep voor de arbeidsplaatsvoorziening veel rendabeler is dan te werken met zwakzinnigen.
(Dit is mijn opinie, geen feit. Het is iets wat ik ervaren heb en daar misschien onjuiste interpretaties aan hebt ontleent. Weet u meer hoe dit ontstaan is, dan verneem ik dat graag in het commentaar dat hieronder geplaatst kan worden).

Dat geldt niet alleen voor autisme, ADHD of NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel), maar voor alle chronische aandoeningen. Wanneer er problemen zijn in te grote klassen, de problemen die daaruit voortvloeien gaan individualiseren naar een probleem van een kind. Immers die gedraagt zich niet zoals een grote klas dat van hen vraagt dan hebben zij een afwijking, een psychiatrische stoornis als ADHD of Autisme. De ADHD’er heeft overtollig energie, hoe kunnen we daar behalve medicijnen daar een maatschappelijk antwoord opgeven? Of voor een Autist, die iets echt wil snappen voordat die een som goed kan maken? En dan heb je daarnaast nog soms grote individuele niveauverschillen.

Wees je van deze individuele en maatschappelijke processen bewust of vraag bij een professional goed door om te ontdekken of die daar voldoende zicht op heeft. Voel je twijfel, onderzoek die twijfel dan. Juist dat innerlijke kritisch stemmetje kan jou helpen. Raak daar bevriend mee… Daar word in deze video ook voor gepleit.


VRAGEN

  1. Wat vertellen veel goeroes om zelfverzekerd te zijn en wat voel je erbij?
  2. Hoeveel invloed heeft je innerlijke stemmetje op jouw functioneren?
  3. Ga je het gevecht aan met je kritisch stemmetje of onderzoek je wat die te vertellen heeft?
  4. Is het belangrijk om angst en twijfel te hebben?
  5. Kan luisteren naar je innerlijke criticus je helpen om je doelen te bereiken?
  6. Hoe geef jij die relatie met dat innerlijke stemmetje van je vorm?
  7. Van destructief naar instructief innerlijke criticus, hoe doe je dat?
  8. Het erkennen en benoemen van je innerlijke criticus, wat levert jou dat op?
  9. Wat betekent het hebben van twijfels voor jou?
  10. Is het oké om “niet positief” te zijn en gehoor te geven aan deze kritische zienswijze?