ONGEVAL
Als gevolg van een ongeval op 3 jarige leeftijd kreeg hij een Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH). Een periode van 10 jaar revalideren volgde. In de jaren 70 bestond het begrip NAH nog niet. Hij had problemen, achterstanden in ontwikkeling en die hij had in te lopen en heeft ingelopen. Op 13 jarige leeftijd viel de ondersteuning weg, geen onderzoeken, fysiotherapie of speciaal onderwijs. Hij ging naar het normaal regulier voortgezet onderwijs.

KENNIS
Met 10 jaar revalideren is het gevoel van een chronische ontwikkelingsachterstand wel gebleven. Daarnaast worstelde hij met zijn identiteit, zijn maatschappelijke status/waarde en hoe hij zich tot anderen verhoud. Hij was ook nieuwsgierig hoe dat bij lichamelijk gehandicapten zou zijn, zijn aanname was dat het bij hun maatschappelijke status nog minder zou zijn. Echter met het vrijwilligerswerk ontdekte hij het tegenovergestelde. Een zwaar lichamelijk gehandicapte die zonder beperkingen leeft. Hoe dat kan? Hij kwam erachter dat het zelfbeeld daar bepalend voor is, ook de omgeving speelt een belangrijke rol. Hij raakte meer geïnteresseerd in het onderwerp en ging dit verder onderzoeken. Hij haalde kennis en onderzoeken van het internet, vakbladen, wetenschappelijk literatuur en heeft ervaring opgedaan met vrijwilligerswerk. Zo kwam hij erachter dat die problematiek ook voor psychiatrische patiënten/labels geld. Ook daar speelt het zelfbeeld een bepalende rol in de ontwikkeling.

LABELING IN DE PRAKTIJK
Zelf was hij weliswaar zonder label opgevoed, toch worstelde hij met wie hij was. Soms door toeval en andere keren door risico’s te nemen kreeg hij andere rollen toebedeeld. Op het voortgezet onderwijs werd hij eerst gepest en voelde zich slachtoffer van tot hij  ineens de populairste was. Verwarrend, maar leerzaam. Vanaf 2011 kreeg hij tegenslagen, geen inkomen en kon moeilijk aan een baan komen. Hij had hulp nodig. Maar geen inkomen en geen uitkering betekent ook geen hulp. Met een label zou hij wel hulp kunnen krijgen. Als 50 jarige is hij dit traject ingegaan. Ondanks zijn Niet Aangeboren Hersenletsel op 3 jarige leeftijd was hij van mening zich toch goed ontwikkeld te hebben. Hij deelde zijn medisch dossier, CV en een gesprek van 1 uur met een arbeidsdeskundige van het UWV. Uit deze rapportage kon het volgende opgemaakt worden:
A. Handelingsonbekwaam
B. Ontoerekeningsvatbaar
Het werk dat hem in het ondersteuningstraject werd aangeboden bleek te zijn op het niveau van:
C. Zwakzinnig

DE VERNEDERING
Deze uitkomsten kwamen niet overeen met zijn zelfbeeld. Hij voelde zich ineens onveilig, onwaardig alsof zijn identiteit gekaapt werd. Hij ervaarde hoe leidend een label kan zijn in een beoordeling in werk of hulp bij het vinden van werk. Het gevaar bij het communiceren van je label bij professionals, organisaties is dat ze jou meer vanuit het perspectief van het label identificeren. Je kan dan nog een mooie CV hebben, benoem je het label dan blijkt die CV geen enkele waarde meer te hebben. Ook voor omscholen heb ik deze ervaring, dit komt omdat het onderwijs ook een competitieve markt is.

ZWAKZINNIG?
De impact voor hem als een vijftiger, die zogoed als zijn hele leven heeft gewerkt en ook promoties gemaakt, kan het makkelijker relativeren. Evengoed was het ook voor hem een schok en bracht hem tijdelijk uit evenwicht, depressief. Het gaf hem weinig vertrouwen in het soort werk dat hij aangeboden zou krijgen. Dat is dus ook zo gebleken. Maar wat als je op jonge leeftijd een (indirecte) label opgeplakt krijgt? Je bent jong, je bent nog op zoek naar jouw identiteit en met een label word een groot deel van jouw persoonlijkheidsvorming ingekleurd. Dit labelen leidt tot het nocebo-effect, waarin iemands potentie gedownplayed word. Het aangeboden werk betrof een werkplaats die er is speciaal voor mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt en was gesitueerd bij een blindeninstituut. Het betrof zeer eenvoudig werk passend bij zwakzinnige mensen. De meeste die daar werkten waren dan ook blind of slechtziend. Blijkbaar beschouwen we deze groep maatschappelijk gezien ook als zwakzinnig.

ERVARINGSDESKUNDIGE
Met zijn eigen ervaring in zijn worsteling in wie hij is, hoe hij zich tot anderen verhoudt en welke maatschappelijke waarde hij heeft. Blijkt dat wanneer je daar niet zelf een duidelijke stelling inneemt, de maatschappij dat voor jou doet. Onbewust gaan individuen in hun “(ge-downgrade) label” geloven en treedt het nocebo-effect op waarbij zij gaan geloven in hun eigen disfunctioneren. Het remt de ontwikkeling van iemands vaardigheden om toch een betere maatschappelijke aansluiting te krijgen. Wij van JOUW IDENTITEIT willen kwetsbare groepen meer kennis en weerbaarheid geven om toch zo onbevangen mogelijk zich kunnen ontwikkelen.

NEW WAY ZORG
Bij zijn nieuwe werkgever las hij de visie & missie van het bedrijf en dat bleek een gouden match te zijn. In die visie & missie staat dat cliënten (h)erkend moeten worden in hun kwaliteiten om zich optimaal te kunnen ontwikkelen. Hij kreeg de vrijheid om deze website te ontwikkelen om de doelgroep van New Way Zorg te vergroten.

Als iraanse heb ik een hele andere achtergrond en ander mensbeeld. Oorlogen meegemaakt en de angsten die daarbij horen. Iran is tot op heden nog steeds een dictatuur en in een dictatuur is het moeilijker om elkaar te vertrouwen. Hier vetrouw je de politie en in Iran ben je echt bang voor de politie. Deze achtergronden bemoeilijkt het voor de Iraanse mensen in Nederland om te integreren. Vertrouwen is de basis van ieder contact die je legt, als je opgegroeid ben waar wantrouwen de basis is, dan maakt het bijna onmogelijk om in den vreemden een ander te vertrouwen.

Inmiddels woon ik vanaf 2003 in Nederland en ik voel mij veilig, heel veilig. Een land waar je de politie kan vertrouwen, een overheid die in staat voor haar burgers. Ja, helaas gaat ook hier wel wat mis. Dat komt dan ook in het nieuws en iedereen spreekt er schande van. En juist dat is heel fijn. Als je de Iraanse media moet geloven dan zouden wij in Iraan geen problemen hebben, een paradijs om in te leven. Dit terwijl het tegengestelde waar is.